Posts

स्मृती

Image
तुला सांगितले का कोणी आल्या होत्या त्या दाराशी थेट शिरल्या मनात आणि डोळ्यांत   बसल्या किस्से पुराने सांगुनी पोटभरुनी हासल्या घेऊन त्या आल्या संगे ती उन्हं नी पावसाळे जेव्हा उनाड   होते वय आणि मन हे बेभान खूप बोलल्या माझ्याशी मज रडवूनी   गेल्या तुझ्या  स्पर्शाची तहान मनी जागवूनी गेल्या!!!

रेतकण

Image
एकेका रेतकणाचे निसटणे डोळ्यांत सामावलेले त्या वाटेवरी क्षणाक्षणाचे अस्तित्व रेंगाळलेले डळमळत्या नजरेला मनाचे ते समजावणे तेच थार्यावर नाही रोजचेच हे भरकटणे !!

तिमिर धनु

         एकांत क्षणी   मनाच्या पटलावर गतकालीन घटनांचे येणे जाणे चालूच असते. आठवणींचे थवेच्या थवे गर्दी करू लागतात. त्यातीलच काही अगदी अखेरच्या श्वासांपर्यंत न पुसलं जाणार आपलं अस्तित्व वारंवार खुणावत असतात. मग मनाचा वारु सुसाट वार्याच्यागतीने पुढे सरकणार्या वेळेच्या विरूद्ध दिशेने धावू लागतो. उगीचच त्या हव्याश्या वाटणार्या घटना पुन्हा अनुभवण्यासाठी त्या गूढ आठवणींच्या धुसर वाटेवरून भरधाव वेगात नुसताच पळत राहतो. सारे लगाम त्या वाटेवरील धुळीत तूटुन पडतात.          अशातच त्यांतल्याच काही अश्या ज्यांच अस्तित्व जाजतं. ‘ ते पुसता आल असत तर किती बरं झालं असतं ’ अशी भावना उफाळून येते. त्यांचे रंग इंद्रधनुच्या रंगाप्रमाणे सोज्वळ नसतात. अगदी प्रखर असतात. डोळ्यांत तीव्रतेने घुसणारे भडक रंग.....काळी छाटा असणारे....अशा धनुला काय म्हणावे बरे.... ‘ तिमिरधनु ’… गेले काही दिवस अंधारलेल्या मनाच्या नभावर थबकले आहे.            त्यातल्या रंगांची शहानिशा करायला लागताच मन नानाप्रकारचे प्रश्न विचारायला सुरूवात करते. ‘ का वागली मी अशी त्यावेळी ?’   मग मन स्वताचीच समजूत घालण्यास सज्ज होते. परिस्थित

पर्जन्य(मान कमाल आणि किमान)

Image
पर्जन्य म्हणण्यापेक्षा पाऊस...एवढा परका वाटू लागेल असं कधीच वाटलं नव्हतं. वयाच्या प्रत्येक टप्यावर त्याचं असणं किती निराळं भासत आलय आजवर.....             बालपणीच्या कोवळ्या वयात तो एका अल्लड सवंगड्यासारखा भेटायचा. ज्याच्या सोबत तासन् तास खेळावे असा. तो आला की आम्हा दोघांची हुंदडायची तयारी व्हायची. मनसोक्त भिजल्यावर कोरडी होऊन जेव्हा मी चादरीत घुसायचे तेव्हा ही दारावर धो धो आपटून मला हाका द्यायचा. अगदी रात्रभर..... शाळेतला पाऊस म्हणजे नव्या दप्तराची , नव्या वह्या-पुस्तकांची , नव्या छत्रीची …. एका नव्या शालेय वर्षाची चाहूल घेऊन येणारा पाऊस. शाळेला दांडी मारून किंवा कधी अनायासे सुट्टी मिळून दिवसभर छान कागदाच्या होड्या बनवयचो आम्ही. आजही पाऊस आला की शालेय जीवनातले अनेक प्रसंग तरंगत राहतात मनात कित्येकदा... त्यानंतरचा पाऊस गुलाबी...एखाद्या ‍प्रियकरासारखा...चिडवणारा …. सतावणारा ….. रात्रीच्या एकांत क्षणी सगळे झोपलेले असताना अचानक येऊन भेटणारा .  त्याच्या आगमनाची आस लाऊन बसलेली मी , त्याच्या येण्याने मोहरुन जायचे. मग चहाच्या कपांतून निघणार्‍या वाफांत बर्याच भेटी व्हायच्या आमच्

वादळांत

मोडकळीस आलेले मन आणि हा तुफान वारा उन्हं रखरखीत फार नाही राहिला निवारा गेल्या पावसाळ्यातच झिरपत होत्या भिंती सारवले सारे घर मनवन्या केल्या किती उभे राहिले खंबीर एका नव्या आवेगाने पण क्षणातच सारे    स्तब्ध केले वादळाने!!!

क्षितिजे

क्षितिजे विस्तारत गेली कक्षाही रूंदावल्या आम्रतरूचा बहर आला रोपाला इवल्या सरसर हे दिवस गेले वार्यावर होऊन स्वार मूशीतून सोने उपजले मुकाट खाऊन मार कधी मधी बघतात   मागे वळून नजरा साठवूनी ठेवती मनी गतकालीन घटना पुन्हा नव्या उमेदीने पंखात येऊन बळ मार्गात उडावया   क्षितिजे आणखी फार!!!